• Opgeven is geen optie, was het eerste wat in mij opkwam toen ik ziek werd

    4 apr 2019
  • Tekst Laurence van Heijst, beeld Eddy Kruissink

    Interview met Gerlof Bril en Wendi Damhus (Hematon Magazine)

     

    Gerlof Bril kreeg bij zijn diagnose meteen de asso-ciatie met het boek ‘Ik heb kanker... en leef een goed, gelukkig en gezond leven’ van Peter Kapitein, de grondlegger van Alpe d’Huzes. ‘Dat boek had ik al gelezen voor mijn ziekte’, vertelt Gerlof. ‘Toen ik de diagnose kreeg, vroeg ik mijn partner Wendi het boek mee te brengen naar het ziekenhuis. Ik wilde het op-nieuw lezen; het boek inspireerde mij.’

    Als Gerlof 24 december 2013 hoort dat hij non-hodgkinlymfoom heeft, wil hij niet wachten met de behandeling. ‘Pak meteen maar door’, zei hij. ‘Ik vier dit jaar toch geen kerst.’ Twee weken daar-voor ging hij met longklachten naar de huisarts. Een reeks onderzoeken volgde en na de diagnose bracht hij de kerst-dagen in het ziekenhuis door voor een ingreep en chemotherapie. Hij had niets bijzonders gezocht achter de klachten die hij wel al had. Na een liesbreuk-operatie in augustus was zijn conditie niet meer op peil gekomen, maar voor de klachten waren wel verklaringen te bedenken. Dus waren hij en Wendi com-pleet overdonderd door de diagnose. Gerlof: ‘Ik heb het op me laten inwer-ken en het positieve eruit proberen te pikken. Voor mij is het glas altijd halfvol.

    Ik ben ook heel praktisch ingesteld, dus vroeg ik me toen af of we alles wel goed geregeld hadden. Wendi en ik zijn niet getrouwd, maar we hebben wel twee kinderen. Gelijk met de eerste chemo hebben we ook een afspraak met een notaris gemaakt. Uiteindelijk bleek dat we alles wél goed geregeld hadden en ik me geen zorgen hoefde te maken.’ ‘Je zei toen: ik wil niet bezig zijn met dood-gaan. Ik wil leven!’, merkt Wendi op.

     

    ‘Mijn lichaam heeft me gewoon voor de gek gehouden.’

     

    Alpe d’Huzes

    Gerlof had al drie keer de Alpe d’Huzes gereden en collecteerde voor KWF. Ger-lof: ’Mijn ouders zijn aan kanker over-leden, en ik werd enthousiast gemaakt voor de Alpe d’Huzes door collega’s die eraan hadden deelgenomen. Vermoede-lijk was het lymfoom toen al in mijn lijf aanwezig. Na de eerste behandelingen, toen de ziekte onder controle leek, reed ik in 2016 de tocht nog eens. Samen met collega’s, om de ziekteperiode af te slui-ten. Heel emotioneel.’ Wendi ging die keer niet mee. ‘Voor mij werd het te veel, al die emoties. Ik was er even helemaal klaar mee.’Helaas kwam de ziekte terug. ‘Mijn lichaam heeft me gewoon voor de gek gehouden’, zegt Gerlof. ‘Ik had de beklimming goed volbracht, voelde me goed, mijn bloed was goed en toch bleek de non-hodgkin terug.’ Anderhalf jaar geleden kreeg hij een autologe stamcel-transplantatie. Gerlof is nog niet klaar om de berg weer op te fietsen.

    Nieuwsbrief

    Wendi: ‘Op een gegeven moment werd ik er gek van om telkens weer hetzelfde verhaal te moeten vertellen om iedereen op de hoogte te houden. Ik was de hele dag bij Gerlof in het ziekenhuis, en als ik thuiskwam wilde ik aandacht aan de kinderen geven. Maar dan moest ik de vragen van familie en vrienden beantwoorden. Gerlof heeft toen steeds zijn ervaringen opgeschreven in een nieuwsbrief. Die kon ik gewoon versturen. Zo werd iedereen op de hoogte gehouden.’ ‘Ook met mijn collega’s heb ik zo contact gehouden’, vult Gerlof aan. ‘Zo was ik voor mijn gevoel niet echt weg van mijn werk. Ik was ziek, maar ik bleef in beeld. Ik hoefde daardoor ook niet te re-integreren. De bedrijfsarts heeft mij goed begeleid en een half jaar na de stamceltransplantatie, nu een jaar geleden, werkte ik weer fulltime.

     

    ’Opgeven is geen optie’

    Ik ben een sportliefhebber’, vertelt Ger-lof. ‘Als scheidsrechter ben ik betrokken bij het jeugdvoetbal van mijn zoons. Maar fietsen is een passie. Nog steeds, zij het nu met matige inspanning. Afgelo-pen zomer heb ik voor het eerst weer stukjes gefietst, met mijn jongste zoon Nathan (18). In 2011 fietsten Nathan en ik samen de Alpe d’Huez op, aangemoe-digd door Wendi en onze oudste zoon Ruben (20). De berg heeft 21 bochten die naar boven aftellen. Nathan vroeg zich af hoever hij zou komen. De eerste bocht leek hem genoeg, maar daar besloot hij verder te gaan en kwam uiteindelijk tot bocht 13. ‘Opgeven is geen optie’, dat motto van de Alpe d’Huzes, heeft hem verder doen fietsen dan hij verwacht had. In bocht 13 stond een kaarsje voor een vriendin, die ook de moeder van Nathan’s vriendje is. Zij overleed aan kanker toen ze 31 jaar was. Die cijfers hadden blijkbaar iets speciaals.

    ’Motto’s

    Gerlof vindt kracht in motto’s. Behalve ‘Opgeven is geen optie’ houdt hij het motto ‘D’ran’ (Kom op!) uit zijn woon-plaats Doetinchem hoog. De strijdkreet van voetbalclub De Graafschap heeft hij op een sjaal: ‘Attamottamotta’, wat moet dat moet. Die sjaal was van de inmiddels overleden eigenaar van een plaatselijke boekwinkel en is mee naar boven geweest tijdens de Alpe d’Huzes, als eerbetoon aan een lotgenoot. ‘Peter Kapitein is ook non-hodgkinpatiënt, fietser en dus een lotgenoot. Zijn verhaal was zo herkenbaar. Ook aan andere lotgenoten heb ik me kunnen optrekken, onder andere Maarten van der Weijden. Ik heb de Elfstedentocht geschaatst, ik weet hoe ver dat is, en dan gaat hij dat zwémmen! Geweldig!’

     

    Gerlof (56)

    Begin longklachten

    Diagnose non-hodgkin-lymfoom

    Behandeling ingreep, chemotherapie en autologe stamceltransplantatie

    Nu fulltime aan het werk, fietsen met matige inspanning